Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Diversen Frankrijk
Gepost door JohnCopier
|
Leuke verrassing 01 February 2015 19:25 |
Ik moet toegeven, dat ik gevoelig was voor het verhaal. Op zoek naar mooie wijnen voor een proeverij met als thema rustieke versus elegante wijnen, lees ik over een postbode uit de Elzas die overplaatsing vraagt naar het Zuiden van Frankrijk. Hij komt terecht in Uzé in het departement Gard. Daar leert hij ook wijnmaken. De man combineert nu wijnmaken en postbode zijn. Ja, een soort Franse Berry van Aerle. Hij heet Serge Scherrer. en ik dronk vandaag zijn wijn: Aggarus vin de pays Duche d'Uzes, waar ik werkelijk nog nooit van had gehoord. In allerlei wijngaard-percelen met verschillende ondergronden maakt Serge verschillende cuvees. Les Toiles 2011 dronk ik, van syrah, grenache noir, carignan, cinsault. Ik had géén verwachtingen. De neus in het glas: hmm, lekker veel fruit. De proef op de tong: ja, ja, dit is een echte plezierwijn. Gewoon ongecompliceerd, meteen zin in de volgende slok. Iemand die vin de pays Duche d'Uzes al eerder was opgevallen? De wijnbouwers gebruiken een eigen beeldmerk, dat ook in de fles is aangebracht. Nogal serieus allemaal, het lijkt een gebied dat hard aan de weg wil timmeren. Voor mij was dit vandaag een mooie verrassing. 
|
Druiven plukken in de Provence: een idylle? 04 October 2014 07:26 |
Over een louterende donderpreek
(Eerder verschenen in Bouillon Magazine, herfst 2012 [www.bouillonmagazine.nl])
“Het is maar een vraag: Wíllen jullie wel werken?! Ga je het land op om er alles uit te halen? Of denk je : leve de lol, ik ben van huis en Daan en Elvira kunnen erin zakken? Beseffen jullie wel dat ons bedrijf van deze drie weken afhankelijk is?’
Het laatste bestek wordt op tafel gelegd. Daans luide stem weerkaatst tegen de muren van de Provençaalse binnenplaats. Daarna vullen de cicades weer de stilte. Aan de lange eettafel zitten vijftien vermoeide, met stomheid geslagen druivenplukkers klaar om aan het avondmaal te beginnen. Deze donderpreek hebben ze niet zien aankomen. Het is zondag, het einde van een lange werkdag in de wijngaard van Domaine de Marotte.
Via de website konden ze zich aanmelden: “Het is hard werken, maar absoluut de moeite waard. Een onvergetelijke ervaring!” Werken in de druivenpluk, het klinkt idyllisch. Maar de praktijk is rauw: nog voor de zon zich aandient sta je in de snijdend koude ochtendwind de druiven van de ranken te knippen. Daarna doet de Provence waar ze goed in is: een onbarmhartige zon verzengt het landschap. Het leven vertraagt, de plukkers vertragen. Maar de druiven rijpen razendsnel door, de oogst kan niet wachten, het tempo van de natuur bepaalt het werkritme van de gekromde werkers in de wijngaarden. De lijven leggen het af tegen de rijpende druiven en de monotonie van het werk. De druivenplukkers zijn moe en toe aan een vrije dag. De druiven willen van de ranken, de stramme lijven willen rust. Ze krijgen een vrije dag die niemand snel zal vergeten.
We zijn op Domaine de Marotte. Midden september ben ik vanuit mijn woonplaats Nijmegen naar dit wijnbedrijf in de Côtes Ventoux vertrokken om bij de wijnbereiding te helpen. Ik ben ook verantwoordelijk voor de bereiding van de maaltijden voor de 22 mannen en vrouwen tellende equipe, drie keer per dag, drie weken lang. De aanleiding was een kort berichtje op een wijnforum: “Medewerker gezocht in onze wijnmakerij, ervaring niet noodzakelijk”. Ik kende Daan en Elvira van enkele jaren geleden, toen ik hun wijnen importeerde. Een mail en een telefoontje later was de zaak beklonken.
Domaine de Marotte werd in 1997 overgenomen door de huidige eigenaars, het echtpaar Daan (45) en Elvire van Dijkman (44). Daan is van origine een levensmiddelentechnoloog. Na zijn studie werkte hij voor een grote distilleerderij. Zijn rijzige bouw lijkt voor het werken op het wijnland geschapen, zijn Bourgondische trekjes versterken het beeld. Hij maakt onmiddellijk een gulle, sympathieke indruk, kenmerken die ook in zijn wijnen terug te vinden zijn. Elvire gaf voor ze aan het Franse avontuur begon les aan een agrarische school. Haar knappe verschijning verhult geenszins haar krachtige persoonlijkheid; daar is niet omheen te komen. Op elke vierkante meter van het 28 hectare tellende domein is haar aanwezigheid te voelen.
Vanaf het begin hebben ze zich toegelegd op de productie van kwaliteitswijnen, dat is in deze streek – het noordelijkste puntje van de Provence – heel goed mogelijk. De zomers zijn lang en zonnig. Harde wind uit het noorden – de mistral – blaast regelmatig de druiven droog waardoor schimmels minder vat hebben op de druiven. Koude winters, typisch voor een landklimaat, doden veel van de voor de wijnteelt schadelijke insecten. Hiermee zijn ook de voorwaarden geschapen om op dit domaine biologisch te werken: alleen een minimum aan streng gereguleerde bestrijdingsmiddelen is toegestaan.
Voorheen kenmerkten de wijnen van deze streek zich door een zekere elegantie en speelsheid. Tegenwoordig zijn ze steeds vaker diep-paars gekleurd, uiterst geurig en geconcentreerd. Marotte wordt gezien worden als een van de huizen die qua kwaliteit de kar trekt. Biologisch werken, in combinatie met oude wijnstokken en een strenge selectie van de druiven bevestigen dat die kwaliteit eigenlijk al in de wijngaard tot stand komt. Midden in de zomer komt daar de vendange verte bij: van elke wijnrank worden er dan nog groene - verte – druiventrosjes geplukt, waardoor de overgebleven druiven aan smaak winnen. Ze hoeven de voedingsstoffen die de wortels uit de bodem verzamelen tenslotte met minder druiven te delen. Het is de kunst om tijdens de wijnbereiding van deze geconcentreerde druiven, zoveel mogelijk het karakter dat ze dat jaar meekregen, te bewaren. Elke bewerking is in feite een aantasting van dat karakter. Goede wijnmakers laten de natuur dus zo veel mogelijk zijn gang gaan.
De Alpen liggen vlakbij: zij kondigen zich aan door de diep in het zachtgolvende landschap stekende Mont Ventoux. Deze lokale reus kan er soms dramatisch bij liggen; fel opgloeiend in de zon tegen een inktzwarte achtergrond van donderwolken. Vanaf zijn flanken lopen de wijngaarden richting de Rhône, rond het Domaine zelf worden ze alleen nog afgewisseld door enkele olijfgaarden. Een lange oprijlaan leidt langs de cave – de kelder waar de wijn gemaakt wordt – via de overblijfselen van een oerfranse oude Citroen en de gastengebouwen naar het hoofdgebouw. Dat is een oud klooster. Het blauwe houtwerk knipoogt naar de hemel met dezelfde kleur. Aroma's van gistende druiven zijn nooit ver weg en mengen zich met de geur van kruiden en warm brood. Idyllisch, jazeker, maar wel een idylle met mensen erin.
Twee dagen voor Daans donderpreek. Ik tref een plukker aan, slapend aan tafel. Zijn hoofd op zijn gevouwen armen. Zijn door plukschaartjes stuk geknipte vingers worden bijeen gehouden door tape en omklemmen zijn ellebogen.
“Hé chef”, zegt hij gapend tegen me, “wanneer eten we?”
“Als de rest ook wakker is?” opper ik.
“Het was zwaar vandaag” zegt hij, “erg heet en windstil. De hele week eigenlijk al. Het kan nog wel even duren voor de rest hier verschijnt. Ik ben voorlopig de enige die de tafel heeft gehaald.”
Diezelfde avond, als de ontzagwekkende porties pasta zwijgzaam zijn verorberd door de voltallige equipe, staat Daan op. “Iedereen is moe” zegt hij, “jullie zijn toe aan een vrije dag.” Deze mededeling wordt met instemming begroet. Er ontstaat een geanimeerde sfeer, de grauwe gelaten klaren op. “Maar”, vervolgt hij, “nu moeten jullie aangeven wanneer je vrij wil. Ik heb een voorkeur voor zondag, overmorgen. Dus eerst nog een dag de schouders eronder en dan even helemaal niks.”
De keuze splijt de groep in tweeën. Loyaliteit aan Daan aan de ene kant, een lonkend zwembad aan de andere. Ik heb tussen de bedrijven door een aardig beeld gekregen van wat er in de groep leeft en besluit een duit in het zakje te doen: “Daan, als ik de stemming goed inschat vermoed ik dat morgen het beste uitkomt.” Aldus wordt besloten. Het vooruitzicht op een vrije dag stemt de groep vrolijk. Het blijft heel lang onrustig die nacht. Als de plannen zijn gesmeed voor zaterdag zoeken de druivenplukkers hun slaapzakken op.
's Ochtends word ik al vroeg gewekt door het geklop van een dieselmotor. Twee plukkers staan in mijn keuken. Lange, onverzorgde krullen steken onder de wollen mutsjes vandaan. Het is nog fris. Ik geef ze stokbrood en koffie en beluister hun verhaal. Ze vertrekken van het Domaine en zoeken hun heil in nog zuidelijker oorden. “Iets met sinaasappels, we zien wel”, zeggen ze. Het zijn twee Amsterdamse geluidsmannen, een van de twee wist me bij de eerste kennismaking direct te melden dat hij net ontslagen was, de ander was “gewoon” werkloos. Werken op dit wijnbedrijf valt ze tegen: “We wisten niet dat we ons moesten afmelden voor het eten en zo. En toen we een keer ergens anders sliepen hoorden we de volgende dag dat iedereen ons die nacht heeft gezocht.” De dag erop zijn ze door Elvire op staande voet ontslagen. Hij zucht eens diep, frunnikt aan de pleister om zijn duim en zegt met dikke Amsterdamse tong: “Een bekend gevoel, dat ontslagen worden. Eens kijken of de sinaasappels ook zo moeilijk doen”.
De overige plukkers komen verspreid over de ochtend uit hun slaapzakken gekropen. Ik bak pannenkoeken, zo'n honderd stuks. Fietsen worden voorgereden, auto’s gestart. Ze verspreiden zich over het wolkenloze Provençaalse landschap. Prachtig weer voor de vrije plukkers. Ideaal ook voor de almaar doorrijpende druiven. Maar ondanks de wolkenloze hemel, is het verraderlijk vochtig, zwaar en dompig. In de loop van de middag komt Daan terug van een ronde door de wijngaarden waarbij hij op verschillende plaatsten druiven heeft verzameld. In het kleine laboratorium in de cave testen we de oogst en de uitslag stemt somber: de suikergehaltes rijzen de pan uit en het vochtige weer heeft ervoor gezorgd dat de rot kon toeslaan. Er is geen mistral die het tij kan keren. Dit is slecht nieuws: “Ik had voet bij stuk moeten houden en vandaag de oogst door moeten laten gaan” stelt Daan bedrukt vast. Achteraf blijkt dat 30% van de druiven ongeschikt is geworden voor de wijnproductie.
De zondagavond na de vrije dag, Daan vervolgt zijn donderpreek: “Jullie waren moe.. En daarom was er gisteren een vrije dag. Maar nu hoor ik dat sommigen van jullie tot 5 uur 's nachts door hebben gefeest.” Daan legt zijn beide handen vlak voor zich op het tafelblad. Uit zijn ogen spreekt teleurstelling, meer nog dan woede. “Tot 5 uur! En dan sta je twee uur later weer in de wijngaard! Er is vandaag maar een kwárt van de druiven binnengekomen, driekwart minder dan normaal. Nemen jullie ons in de maling?”
Zijn vraag blijft hangen op de binnenplaats. De lucht staat stil, is heet en klam en neemt de groep op in haar beklemming. Ze zijn zich kapot geschrokken.
De plukkers gaan slapen, nemen ongebruikelijk veel rust en tijdens de laatste vier dagen van de oogst, wordt het ene plukrecord na het andere gevestigd. Op donderdag worden de laatste druiven binnengehaald. De oogst is van hoge kwaliteit, maar klein, kleiner dan normaal. Een strenge selectie is noodzakelijk; voordat een tros de vaten in verdwijnt, is 'ie door minimaal twee paar handen gegaan. 's Avonds wordt er een feestmaal aangericht. De gezichten staan ontspannen, iedereen beschikt over een uitstekend humeur. Men kleedt zich op zijn chiquest, een lange gedekte tafel torst mooi bereid eten en vele flessen. Er worden afsluitende speeches gehouden, de meesten zullen de ochtend erop vertrekken. Op een fiets, liftend, een enkele auto. Op naar een volgende oogst. De sinaasappels zijn aan de beurt.
Tekst: Eelco van Wieringen
Foto's: gejat
Blog
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 04/10/2014 08:58 door EelcovanWieringen.
(Eerder verschenen in Bouillon Magazine, herfst 2012 [www.bouillonmagazine.nl])
“Het is maar een vraag: Wíllen jullie wel werken?! Ga je het land op om er alles uit te halen? Of denk je : leve de lol, ik ben van huis en Daan en Elvira kunnen erin zakken? Beseffen jullie wel dat ons bedrijf van deze drie weken afhankelijk is?’
Het laatste bestek wordt op tafel gelegd. Daans luide stem weerkaatst tegen de muren van de Provençaalse binnenplaats. Daarna vullen de cicades weer de stilte. Aan de lange eettafel zitten vijftien vermoeide, met stomheid geslagen druivenplukkers klaar om aan het avondmaal te beginnen. Deze donderpreek hebben ze niet zien aankomen. Het is zondag, het einde van een lange werkdag in de wijngaard van Domaine de Marotte.
Via de website konden ze zich aanmelden: “Het is hard werken, maar absoluut de moeite waard. Een onvergetelijke ervaring!” Werken in de druivenpluk, het klinkt idyllisch. Maar de praktijk is rauw: nog voor de zon zich aandient sta je in de snijdend koude ochtendwind de druiven van de ranken te knippen. Daarna doet de Provence waar ze goed in is: een onbarmhartige zon verzengt het landschap. Het leven vertraagt, de plukkers vertragen. Maar de druiven rijpen razendsnel door, de oogst kan niet wachten, het tempo van de natuur bepaalt het werkritme van de gekromde werkers in de wijngaarden. De lijven leggen het af tegen de rijpende druiven en de monotonie van het werk. De druivenplukkers zijn moe en toe aan een vrije dag. De druiven willen van de ranken, de stramme lijven willen rust. Ze krijgen een vrije dag die niemand snel zal vergeten.
We zijn op Domaine de Marotte. Midden september ben ik vanuit mijn woonplaats Nijmegen naar dit wijnbedrijf in de Côtes Ventoux vertrokken om bij de wijnbereiding te helpen. Ik ben ook verantwoordelijk voor de bereiding van de maaltijden voor de 22 mannen en vrouwen tellende equipe, drie keer per dag, drie weken lang. De aanleiding was een kort berichtje op een wijnforum: “Medewerker gezocht in onze wijnmakerij, ervaring niet noodzakelijk”. Ik kende Daan en Elvira van enkele jaren geleden, toen ik hun wijnen importeerde. Een mail en een telefoontje later was de zaak beklonken.
Domaine de Marotte werd in 1997 overgenomen door de huidige eigenaars, het echtpaar Daan (45) en Elvire van Dijkman (44). Daan is van origine een levensmiddelentechnoloog. Na zijn studie werkte hij voor een grote distilleerderij. Zijn rijzige bouw lijkt voor het werken op het wijnland geschapen, zijn Bourgondische trekjes versterken het beeld. Hij maakt onmiddellijk een gulle, sympathieke indruk, kenmerken die ook in zijn wijnen terug te vinden zijn. Elvire gaf voor ze aan het Franse avontuur begon les aan een agrarische school. Haar knappe verschijning verhult geenszins haar krachtige persoonlijkheid; daar is niet omheen te komen. Op elke vierkante meter van het 28 hectare tellende domein is haar aanwezigheid te voelen.
Vanaf het begin hebben ze zich toegelegd op de productie van kwaliteitswijnen, dat is in deze streek – het noordelijkste puntje van de Provence – heel goed mogelijk. De zomers zijn lang en zonnig. Harde wind uit het noorden – de mistral – blaast regelmatig de druiven droog waardoor schimmels minder vat hebben op de druiven. Koude winters, typisch voor een landklimaat, doden veel van de voor de wijnteelt schadelijke insecten. Hiermee zijn ook de voorwaarden geschapen om op dit domaine biologisch te werken: alleen een minimum aan streng gereguleerde bestrijdingsmiddelen is toegestaan.
Voorheen kenmerkten de wijnen van deze streek zich door een zekere elegantie en speelsheid. Tegenwoordig zijn ze steeds vaker diep-paars gekleurd, uiterst geurig en geconcentreerd. Marotte wordt gezien worden als een van de huizen die qua kwaliteit de kar trekt. Biologisch werken, in combinatie met oude wijnstokken en een strenge selectie van de druiven bevestigen dat die kwaliteit eigenlijk al in de wijngaard tot stand komt. Midden in de zomer komt daar de vendange verte bij: van elke wijnrank worden er dan nog groene - verte – druiventrosjes geplukt, waardoor de overgebleven druiven aan smaak winnen. Ze hoeven de voedingsstoffen die de wortels uit de bodem verzamelen tenslotte met minder druiven te delen. Het is de kunst om tijdens de wijnbereiding van deze geconcentreerde druiven, zoveel mogelijk het karakter dat ze dat jaar meekregen, te bewaren. Elke bewerking is in feite een aantasting van dat karakter. Goede wijnmakers laten de natuur dus zo veel mogelijk zijn gang gaan.
De Alpen liggen vlakbij: zij kondigen zich aan door de diep in het zachtgolvende landschap stekende Mont Ventoux. Deze lokale reus kan er soms dramatisch bij liggen; fel opgloeiend in de zon tegen een inktzwarte achtergrond van donderwolken. Vanaf zijn flanken lopen de wijngaarden richting de Rhône, rond het Domaine zelf worden ze alleen nog afgewisseld door enkele olijfgaarden. Een lange oprijlaan leidt langs de cave – de kelder waar de wijn gemaakt wordt – via de overblijfselen van een oerfranse oude Citroen en de gastengebouwen naar het hoofdgebouw. Dat is een oud klooster. Het blauwe houtwerk knipoogt naar de hemel met dezelfde kleur. Aroma's van gistende druiven zijn nooit ver weg en mengen zich met de geur van kruiden en warm brood. Idyllisch, jazeker, maar wel een idylle met mensen erin.
Twee dagen voor Daans donderpreek. Ik tref een plukker aan, slapend aan tafel. Zijn hoofd op zijn gevouwen armen. Zijn door plukschaartjes stuk geknipte vingers worden bijeen gehouden door tape en omklemmen zijn ellebogen.
“Hé chef”, zegt hij gapend tegen me, “wanneer eten we?”
“Als de rest ook wakker is?” opper ik.
“Het was zwaar vandaag” zegt hij, “erg heet en windstil. De hele week eigenlijk al. Het kan nog wel even duren voor de rest hier verschijnt. Ik ben voorlopig de enige die de tafel heeft gehaald.”
Diezelfde avond, als de ontzagwekkende porties pasta zwijgzaam zijn verorberd door de voltallige equipe, staat Daan op. “Iedereen is moe” zegt hij, “jullie zijn toe aan een vrije dag.” Deze mededeling wordt met instemming begroet. Er ontstaat een geanimeerde sfeer, de grauwe gelaten klaren op. “Maar”, vervolgt hij, “nu moeten jullie aangeven wanneer je vrij wil. Ik heb een voorkeur voor zondag, overmorgen. Dus eerst nog een dag de schouders eronder en dan even helemaal niks.”
De keuze splijt de groep in tweeën. Loyaliteit aan Daan aan de ene kant, een lonkend zwembad aan de andere. Ik heb tussen de bedrijven door een aardig beeld gekregen van wat er in de groep leeft en besluit een duit in het zakje te doen: “Daan, als ik de stemming goed inschat vermoed ik dat morgen het beste uitkomt.” Aldus wordt besloten. Het vooruitzicht op een vrije dag stemt de groep vrolijk. Het blijft heel lang onrustig die nacht. Als de plannen zijn gesmeed voor zaterdag zoeken de druivenplukkers hun slaapzakken op.
's Ochtends word ik al vroeg gewekt door het geklop van een dieselmotor. Twee plukkers staan in mijn keuken. Lange, onverzorgde krullen steken onder de wollen mutsjes vandaan. Het is nog fris. Ik geef ze stokbrood en koffie en beluister hun verhaal. Ze vertrekken van het Domaine en zoeken hun heil in nog zuidelijker oorden. “Iets met sinaasappels, we zien wel”, zeggen ze. Het zijn twee Amsterdamse geluidsmannen, een van de twee wist me bij de eerste kennismaking direct te melden dat hij net ontslagen was, de ander was “gewoon” werkloos. Werken op dit wijnbedrijf valt ze tegen: “We wisten niet dat we ons moesten afmelden voor het eten en zo. En toen we een keer ergens anders sliepen hoorden we de volgende dag dat iedereen ons die nacht heeft gezocht.” De dag erop zijn ze door Elvire op staande voet ontslagen. Hij zucht eens diep, frunnikt aan de pleister om zijn duim en zegt met dikke Amsterdamse tong: “Een bekend gevoel, dat ontslagen worden. Eens kijken of de sinaasappels ook zo moeilijk doen”.
De overige plukkers komen verspreid over de ochtend uit hun slaapzakken gekropen. Ik bak pannenkoeken, zo'n honderd stuks. Fietsen worden voorgereden, auto’s gestart. Ze verspreiden zich over het wolkenloze Provençaalse landschap. Prachtig weer voor de vrije plukkers. Ideaal ook voor de almaar doorrijpende druiven. Maar ondanks de wolkenloze hemel, is het verraderlijk vochtig, zwaar en dompig. In de loop van de middag komt Daan terug van een ronde door de wijngaarden waarbij hij op verschillende plaatsten druiven heeft verzameld. In het kleine laboratorium in de cave testen we de oogst en de uitslag stemt somber: de suikergehaltes rijzen de pan uit en het vochtige weer heeft ervoor gezorgd dat de rot kon toeslaan. Er is geen mistral die het tij kan keren. Dit is slecht nieuws: “Ik had voet bij stuk moeten houden en vandaag de oogst door moeten laten gaan” stelt Daan bedrukt vast. Achteraf blijkt dat 30% van de druiven ongeschikt is geworden voor de wijnproductie.
De zondagavond na de vrije dag, Daan vervolgt zijn donderpreek: “Jullie waren moe.. En daarom was er gisteren een vrije dag. Maar nu hoor ik dat sommigen van jullie tot 5 uur 's nachts door hebben gefeest.” Daan legt zijn beide handen vlak voor zich op het tafelblad. Uit zijn ogen spreekt teleurstelling, meer nog dan woede. “Tot 5 uur! En dan sta je twee uur later weer in de wijngaard! Er is vandaag maar een kwárt van de druiven binnengekomen, driekwart minder dan normaal. Nemen jullie ons in de maling?”
Zijn vraag blijft hangen op de binnenplaats. De lucht staat stil, is heet en klam en neemt de groep op in haar beklemming. Ze zijn zich kapot geschrokken.
De plukkers gaan slapen, nemen ongebruikelijk veel rust en tijdens de laatste vier dagen van de oogst, wordt het ene plukrecord na het andere gevestigd. Op donderdag worden de laatste druiven binnengehaald. De oogst is van hoge kwaliteit, maar klein, kleiner dan normaal. Een strenge selectie is noodzakelijk; voordat een tros de vaten in verdwijnt, is 'ie door minimaal twee paar handen gegaan. 's Avonds wordt er een feestmaal aangericht. De gezichten staan ontspannen, iedereen beschikt over een uitstekend humeur. Men kleedt zich op zijn chiquest, een lange gedekte tafel torst mooi bereid eten en vele flessen. Er worden afsluitende speeches gehouden, de meesten zullen de ochtend erop vertrekken. Op een fiets, liftend, een enkele auto. Op naar een volgende oogst. De sinaasappels zijn aan de beurt.
Tekst: Eelco van Wieringen
Foto's: gejat
Blog
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 04/10/2014 08:58 door EelcovanWieringen.
|
Re: Druiven plukken in de Provence: een idylle? 04 October 2014 09:27 |
Zeker een mooi verhaal!
Wijnboeren zijn eigenlijk gewoon bollenboeren, dat werk ken ik nog uit mijn jeugd....
De bollenboer is ook afhankelijk van zijn (te?) jeugdig personeel en die moesten erg lang en hard werken voor hun centen.
Ik kreeg er alleen geen eten bij
Wijnboeren zijn eigenlijk gewoon bollenboeren, dat werk ken ik nog uit mijn jeugd....
De bollenboer is ook afhankelijk van zijn (te?) jeugdig personeel en die moesten erg lang en hard werken voor hun centen.
Ik kreeg er alleen geen eten bij
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.